Να παλέψουμε για ζωή και δουλειά με δικαιώματα

* Του Γιάννη Καταλαγαριανάκη

Η επίθεση σε εργαζόμενους και νεολαία συνεχίζεται πιο λυσσαλέα από τη νέα κυβέρνηση της ΝΔ. Τα μνημονικά μέτρα παραμένουν όλα σε ισχύ και σχεδιάζονται νέα. Στο στόχαστρο είναι οι κατακτήσεις και τα δικαιώματα του λαού. Τι κάνουμε λοιπόν ως εργαζόμενοι;

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι ο μόνος δρόμος που πρέπει να βαδίσουμε για να βάλλουμε φρένο στην επίθεση που δεχόμαστε στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις μας, είναι ο δρόμος της αντίστασης και της διεκδίκησης .Είναι ο δρόμος της συγκρότησης αγώνων που θα υπερασπίζονται το δικαίωμα στην μόνιμη και σταθερή εργασία ,στην δωρεάν υγεία και παιδεία, στους αξιοπρεπείς μισθούς στην ειρήνη και αλληλεγγύη των λαών, στις δημοκρατικές ελευθερίες ,ενάντια στην κυβέρνηση και στις δυνάμεις εκείνες που στηρίζουν την πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας, της τρομοκρατίας.

Πιστεύουμε ότι αυτό το κίνημα για να νικήσει πρέπει να έχει ξεκάθαρο ποιοι είναι οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι του, να είναι απαλλαγμένο δηλαδή από τα βαρίδια εκείνα που το ενσωματώνουν και το διασύρουν , να έχει ξεπεράσει παλιές και νέες αυταπάτες.

1 η αυταπάτη: μπορεί μια άλλη κυβέρνηση να ακολουθήσει φιλολαϊκή πολιτική. Το προηγούμενο διάστημα πολλοί πίστεψαν ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα ακολουθούσε μια άλλη πολιτική . Αυταπάτη που γκρεμίστηκε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε πλήθος αντιλαϊκών μέτρων με τον λαό στη γωνία, πλειοδότησε σε φιλοαμερικανισμό, ξέπλυνε τα στηρίγματα του συστήματος, λέρωσε τις αξίες της αριστεράς.

2 η αυταπάτη: μπορούμε να πετύχουμε νίκες χωρίς να αγωνιστούμε. Τόσα χρόνια τώρα χωρίς αγώνες, τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις των εργαζόμενων και της νεολαίας συρρικνώνονται .Ούτε οι δικαστικές προσφυγές είχαν αποτέλεσμα και οι εκπρόσωποι που έχουν μια τέτοια αντίληψη το μόνο που κατάφεραν και συνεχίζουν να το κάνουν, είναι να αποπροσανατολίζουν τους εργαζόμενους και να προωθούν τα προσωπικά τους συμφέροντα.

3 η αυταπάτη: οι ακτιβισμοί, οι συμβολικές καταλήψεις και διαμαρτυρίες βοηθούν την ανάπτυξη κινήματος. Πιστεύουμε ότι αυτές οι μορφές παρέμβασης δεν αποτελούν σε καμμιά περίπτωση κίνημα. Αντίθετα ενισχύουν τον αποπροσανατολισμό και την απογοήτευση στους εργαζόμενους διασύρουν την συλλογική δράση και αντίσταση, δυσκολεύουν τους εργαζόμενους και την νεολαία να βαδίσουν το δρόμο της μαζικής πάλης.

4 η αυταπάτη: αυτό που χρειαζόμαστε είναι η αλλαγή των εκλογικών συσχετισμών στα σωματεία.

Τα σωματεία θα είναι πραγματικά όπλα των εργαζομένων όταν οι εργαζόμενοι συμμετέχουν ενεργά στις μαζικές διαδικασίες του, όταν είναι ταξικά και όχι κυβερνητικά. Υπάρχουν πολλά σωματεία που ελέγχονται από δυνάμεις της αριστεράς και που παραμένουν το ίδιο γραφειοκρατικά όπως και τα υπόλοιπα ακριβώς, γιατί λείπει ο παράγοντας εκείνος που θα τους δίνει ζωή και δύναμη δηλαδή οι εργαζόμενοι, τα μέλη του.

Η αποσυγκρότηση του εκπαιδευτικού και γενικότερα του λαϊκού κινήματος συνδέεται με το γεγονός ότι αυτές οι αυταπάτες, που αποτελούσαν και αποτελούν βασικές κατευθύνσεις δυνάμεων που αναφέρονται της αριστερά, κυριάρχησαν.

Η ανασυγκρότηση του κινήματος θα γίνει όταν οι εργαζόμενοι ξεπεράσουν αυτές τις λαθεμένες κατευθύνσεις και τις δυνάμεις εκείνες που τις εκφράζουν, όταν αποφασίσουν να βαδίσουν τον δρόμο της αντίστασης στον νέο γύρο επίθεσης και παλέψουν για ζωή και δουλειά με δικαιώματα.

Γιάννης Καταλαγαριανάκης (μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών)